Sima Lukin Lazić rođen je 15. avgusta 1863. godine u Bosanskom Brodu, tada u okviru Osmanskog Carstva.
Zbog antiosmanskih aktivnosti njegovog oca porodica je bila prisiljena napustiti Bosnu i preseliti se u Kneževinu Srbiju. U Šapcu završava osnovu, a u Beogradu srednju školu. Zbog bolesti nije regrutovan u srpsko osmanski rat 1876. godine, iako se za učešće u ratu dobrovoljno prijavio. Živo je u još i u Novom Sadu, gdje je radio kao glumac Srpskog narodnog pozorišta. U Beogradu je uređivao humoristički list “Bič”, radio na “Odjeku” i pisao poeziju. Jedno vrijeme boravio je i u Zagrebu. Bio je urednik časopisa „Srbobran“ i „Vrač pogađač“. Poznat je i po aktivnoj podršci Narodnoj radikalnoj stranci. Od 1902. godine ponovo živi u Beogradu gdje do smrti 1904. godine nastavlja uređivati list „Vrač pogađač“. Neki izvozi navode da je prodao između 20 i 25 hiljada primjeraka svojih djela.
U svojim djelima kreira mitsku verziju historije Srba, koja će imati odjeka na sljedeće generacije autora. Neka od njegovih važnijih djela su: Srpsko-bugarski rat“, Sisak 1885., „Srbi u davnini“, Zagreb 1894., „Kratka povjesnica Srba od postanja Srpstva do danas“, objavljivana 1894. u „Srbobranu“, „Dvije oskoruše, jedna meni, druga njemu“, Zagreb 1895., „Srbin od Srbina“, Zagreb 1895. godine.
Neke od mitoloških konstrukcija Sime Lukina Lazića u djelu „Kratka povjesnica Srba od postanja Srpstva do danas“ iz 1894. godine:
„Prvo cijepanje Srpstva i prva seoba Srba. Jedan ogranak Srpstva krenu iz Indije prema zapadu i ustavi se oko rijeke Tigra i Eufrata, u zemlji Mezopotamiji (Međurječju), između Perzije, Arabije i Male Azije. Tu Srbi osnovaše Novu Sarbarsku (Srbiju), podigoše mnoge gradove, dadoše im srpska imena i proboraviše tu nekoliko vijekova. Nekoji pisci vele, da su se Srbi tu zatekli još prije neke 4000 godina, u doba zidanja vavilonske kule, pa čak da su je oni i zidali. To se ne zna. Ali se zna, da, tamo i danas imaju razvaline grada Serbice i rijeka Serbica. Ovi Srbi u Novoj Sarbarskoj življahu poglavito vojničkim i pastirskim životom i vječito stajahu na ratnoj nozi protiv okolnih naroda: Siraca, Asiraca, Haldejaca, Miđana, Persijanaca, Čivuta, Arabljana, Finičana itd.“
No množeći se sve većma i tu im otješnja, te se najzad opet prepoloviše. Manji dio ostade još u Novoj Sarbarskoj, a svi ostali digoše se oružanom rukom, pa pregaziše cijelu Malu Aziju i nagrnuše u Afriku, pa poplaviše Egipat (Misir), Libiju i Mavritaniju, i postaviše tamo svoju vlast. Ova srpska najezda izvršena je u tri maha, od prilike, prije neke 3500 godina, i poznata je u svjetskoj povjesti pod imenom: provala pastira u Egipat. U Egiptu, Libiji i Mavritaniji boravljahu ovi Srbi dulje vremena, te se naposletku jedni pretopiše u tamošnje narode, a ostali se razasuše i pređoše u Evropu. Neki se nastaniše u Španjolskoj i južnoj Francuskoj, neki u Italiji, ali većina ih se naseli na Balkanskom Poluostrvu. Oni u Italiji, Španjolskoj i Francuskoj utonuše u latinštini, pa vremenom nekoji od tih Srba dočepaše se i prestola rimskog.“
Za Intelektualno.com priredio: Faris Marukić