Dejtonski mirovni sporazum je potpisan 14. decembra u Jelisejskoj palači u Parizu, gdje su učestvovale velike svjetske sile i predstavnici tri strane u BiH, te predsjednici zemalja regiona Alija Izetbegović (BiH), Slobodan Milošević (Srbija) i Franjo Tuđman (Hrvatska).
U svojstvu svjedoka dokument su u Jelisejskoj palati u Parizu potpisali predsjednici SAD-a Bill Clinton i Francuske Jacques Chirac, premijeri Rusije Viktor Černomirdin i Velike Britanije John Major, njemački kancelar Helmut Kohl i predsjednik Vlade Španije Felipe Gonzalez, koji je bio predstavnik EU.
Dejtonski sporazum parafiran je prethodno u bazi kod Dejtona, u američkoj državi Ohio.
Mirovnim sporazumom je precizirano ustavno i pravno uređenje BiH kao složene države, koja se sastoji od Federacije BiH i Republike Srpske, te tri konstitutivna naroda.
Potpisnici su se obavezali da međusobne odnose regulišu prema Povelji UN-a, Završnom helsinškom aktu i drugim dokumentima OSCE-a, kao i na međusobno poštovanje suvereniteta i rješavanje nesporazuma na miroljubiv način.
Sporazum koji je poznat i kao Parisko-dejtonski mirovni sporazum ima ukupno 11 aneksa, koji pokrivaju vojne, političke i civilne aspekte mirovnog dogovora, kao i regionalnu stabilizaciju. Aneks četiri tog sporazuma je i danas Ustav BiH.
Dejtonski sporazum bio je kulminacija šatl-diplomatije, koju je počeo Holbrooke sa svojim timom pod pokroviteljstvom SAD-a.
Šatl se sastojao od posredničke diplomatije između zaraćenih strana. Jednostavnije gledano, kontaktna grupa šatl-diplomatije igrala je ulogu kurira i moderatora, koji su prosljeđivali i moderirali zahtjeve zaraćenih strana.
Mnoge osnove i preduslovi Dejtonskog sporazuma počeli su, zapravo, šatl-diplomatijom još godinu dana prije završne konferencije.